Günümüzde, köylerimizin nüfus yapısı kökünden değişince, gençleri göç ederek yaşlanan nüfus, tarımsal faaliyetlerinden her geçen gün uzaklaşıyor.
Geri kalan nüfusun büyük bir kısmı, kendi ihtiyaçları için yaptıkları üretim için bile, miras kalan tohumlar yerine, hazır fideyi tercih ediyorlar. Bu fidelerin bir çoğu, tohumları hibrit olup tekrar ekilemiyor. Ülkemizde satılan sebze fidelerinin büyük bir kısmı, yabancı menşeli tohumlardan üretiliyor.
Dünya ülkeleri modern tarım sistemlerine geçince, yoğun kimyasal girdiler, makineleşme, depolama, nakliyat ve standardizasyona uygun, laboratuar şartlarında üretilen çeşitlere yöneldi. Bu şartlara uymayan geleneksel tarım çeşitleri bir bir tarlalardan, bahçelerden yok olmaya başladı. Böylelikle biyoçeşitlilikte ve gıda güvenliğinde kırılganlıklar ve tehlikelerin barındığı anlaşıldı.
Dünya biyoçeşitlilik kayıplarının önlenmesini hedefleyen “Bioçeşitlilik Sözleşmesi” ve “Gıda ve Tarım İçin Bitki Genetik Kaynakları Uluslararası Antlaşması”nın, son on beş senede ortaya çıkması, durumun ciddiyetini gösteriyor. Türkiye her iki anlaşmayı imzalamıştır ve uygulanmasında geniş bir sahiplenme bekleniyor.
İster yerel beslenme ve ekonomiler için olsun, ister yarının bitki ıslahı çalışmaları için olsun, tarımsal biyoçeşitliliğin korunması birincil önemdedir. Uluslararası antlaşmalar bu çabaya katılımcı desteğin önemini vurguluyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder